De ochtend begon met aanpassingskwesties van uiteenlopende aard: Piet Paulusma had 12 graden met regen voorspeld, maar het was strakblauw en de zonnebrand ging veelvuldig rond. Daarnaast was het de oude F1, en het Technisch Hart zit natuurlijk al weken in de voorbereiding met een nieuwe groep. Voorts hadden we net als vorig toernooi een keepersprobleem: toen geen keeper, nu twee. Robin was hersteld van de blinde darm operatie en Quinten reeds gevraagd om mee te doen. En tenslotte de 10 atleten zelf: gewend te spelen om spreekwoordelijke eer, en nu ineens oog in oog met een beker waar ze verstoppertje in kunnen spelen; iedereen bleef minuten lang voor de hoofdprijs staan en droomde weg…:”stel je toch eens voor dat…”

Timo en Andre zetten iedereen op scherp en een uiterst geconcentreerd Mb speelde de eerste tegenstander Alliance (een hoofdklasser uit verre oorden) volledig van de mat. De 1-0 was een zeer magere afspiegeling van de veldverhoudingen. Sam, Yassin, Otis, en Finn hadden het geluk niet aan hun zijde bij vele doelpogingen en alleen een schot van Bengt werd door een tegenstander verlengd met het hoofd tot doelpunt. De kop was eraf, en als zo vaak bij een toernooi: als de eerste wedstrijd goed is, kun je gaan groeien in het evenement…: “stel je toch eens voor dat…”

De volgende opponent was buurman vv Oegstgeest. Reeds 3x tegenstander dit jaar, en telkens zeer aan ons gewaagd, maar telkens Meerburg als winnaar. En ook nu een spannende pot die wij weer wonnen door een mooie steekbal van Tom die goed werd afgemaakt door Yassin.

Voor de lunch werd vervolgens ook nog Tubantia (hoofdklasser uut ’t Oosten en kweekvijver voor FC Twente) met 2-1 verslagen door Yassin.

De middagsessie begon tegen Voorschoten. Niet iedereen was direct bij de les en de Groen-Gelen straften dat genadeloos af. In no-time stond het 3-0 door drie identieke goals: snelle uitbraak, Robin weet het schot te keren, maar de rebound wordt benut. Finn schudde iedereen weer wakker met een werelds afstandsschot, waarna Yassin de spanning weer helemaal terug bracht in de wedstrijd. 3-2. Alles of niet was nu het devies, en de ouders schreeuwden hun kroost naar voren. Het werd niets: 5-2.

Toen kwam UDO, de kampioen van de 2e klasse maar eerder dit jaar in een oefenwedstrijd te sterk voor ons. Otis en Yassin wisselden vanaf deze wedstrijd van positie op de linkerflank en je merkte dat de tegenstanders hun strijdplan in de prullenbak konden gooien; het werd een strafexpeditie met 4-0 in een kwartier tijd! Yassin, Finn, Tom, en Willem voltrokken het vonnis en daar viel niets op af te dingen. We zaten bij de laatste 8, …”stel je toch eens voor dat…”

Zonder pauze door naar de volgende pot waarin GHC de opponent werd. Gesteund door een grote schare fanatici trokken “Les tri-colores” uit Zuid-West ten strijde. De vermoeidheid werd inmiddels zichtbaar bij enkele van onze spelers, maar na iets dat meer weg had van een rugbywedstrijd wonnen wij wel weer: 2-0. Prachtige actie van Sam die het “nekschot” over liet aan Jochem en weer een goal van Yassin. Nog vier ploegen in de race voor de Straathof-cup: Meerburg, Voorschoten, Oegstgeest, en Feyenoord (een clubje uit Rotterdam-Zuid). “Stel je toch eens voor dat…”

Geen pauze, gelijk door en weer tegen Oegstgeest. De oplettende lezer heeft begrepen dat we inmiddels dit jaar al 4 keer tegen ze hadden gespeeld. Samengevat: 4 keer spannend, 4 keer winst. En zoals bij zoveel dingen in het leven is 5 maal scheepsrecht. Dus we verloren. De koek was op, de droom uiteengespat. Spelers lagen uitgeteld op het gras. Lieten zich masseren door ouders en zusjes. Trainers liepen verdwaasd rond; zo dicht bij een finaleplaats, zo dicht tegen een wedstrijd tegen Feyenoord, zo dicht bij 105 cm blinkend zilver. En dan uitgeschakeld worden door een ploeg waar je tot op heden altijd van had gewonnen…

Wat volgde was de troostfinale die zoals altijd het aanzien niet waard was, Voorschoten won met 2-1 door, jawel, 2 rebound-goals terwijl op het hoofdveld de aandacht uitging naar de grote finale. Feyenoord won uiteindelijk na strafschoppen en een engel op de lat, want daar kwamen alle penalty’s van Oegstgeest zo’n beetje op terecht.

Prachtig toernooi, deze Meerburg-generatie vergat geschiedenis te schrijven en deed zichzelf te kort. Pleister op de wond was toch een bekertje, en de prijs voor de beste speler van de dag: Yassin.