Wij hadden de aftrap en konden beginnen met ons aftraptruukje: tikkie terug vanaf middenstip, de aanvallers lopen door naar voren en Steven knalt de bal eroverheen richting strafschopgebied. Helaas zwaaide de bal behoorlijk af. En gelijk een tegenaanval met een afstandsschot van Foreholte in de verre kruising (beetje geluk) en binnen 1 minuut 1 – 0 achter. En niet veel later 2 – 0 achter. We hadden ons het begin van deze wedstrijd iets anders voorgesteld…
Gelukkig trokken de mannen zich er niets van aan en werd de druk opgevoerd. Met deze stand gingen we dan ook de rust in. Na de bekende speeches in de kleedkamer weer vol goede moed en windje mee de tweede helft in. En gelijk binnen 2 minuten werd het door een doelpunt van Rick 2 – 1. De mouwen werden nog eens extra opgestroopt, echter het werd 3 – 1. Een kleine wisseling van posities (Mees midden achter en Steven naar buitenzijde) ontstond een mooi opgezette aanval en door een goede pass van Sem op Rick knalde deze de bal in: 3 – 2! Spanning alom. De strijd was in deze fase absoluut gelijkwaardig. Het werd echter 4 – 2. Een onterecht gegeven strafschop veroorzaakte de geflatteerde einduitslag van 5 – 2.
de laatste paar minuten werd zelfs 1 van onze mannen (terecht) uit het veld gestuurd omdat deze een trap na gaf.
En zo kan het gebeuren dat we na 11 speelrondes zonder verliespartij fier bovenaan stonden en 4 rondes later je de koppositie moet delen omdat uit de navolgende vier wedstrijden slechts 4 punten werden behaald.
Absoluut verzachtende omstandigheid is het feit dat we de sterkste tegenstanders in de staart van de competitie hebben.
Maar het toont wel aan dat als je in de top mee wilt draaien niet alleen het hele team fit én scherp moet zijn, maar ook dat het rustig inbrengen en rondspelen van de bal van achter uit meer aandacht verdient.
Mannen, we kunnen nog steeds kampioen worden, al hebben we het niet helemaal meer volledig in eigen hand. Volgende week thuis tegen SJC de punten pakken met een zo hoog mogelijke uitslag!!!
Man of the match: Mees
Harrie
