Zaterdag, net iets na de middag. Meerburg speelt de finale tegen Freiburg. Dat komt uit Duitsland. De openingsfase is moeilijk. De tegenstander scoort. De spelers van de coaches Coen Klinkenberg en Marcel Diek lijken kansloos. Maar dan staan de grote mannen op. In de laatste seconde maakt Sam van der Vlist met een schitterende schot van afstand gelijk, 1-1.

Even is alles vergeten! Zelfs 1974. Maar ja, dan de strafschoppen…

Donderdagmiddag arriveert Meerburg in België. In het luxe vijf-sterren hotel van Kinooi zal de selectie de komende twee nachten slapen. Een kamer per speler. Nou ja, zo ongeveer dan. Twintig minuten rijden van de plaats waar het allemaal gaat gebeuren, stadion ‘t Leeuwke in Hamont. Voor de mensen die het niet weten: Camp Nou is er niets bij.

Twee dingen vallen op in de groep. Er is geen zwakke schakel en er is geen keeper. Maar als je altijd op de helft van de tegenstander speelt heb je geen keeper nodig. En wat te denken van Kas ‘Kasillias’ van der Werf als tijdelijke stand-in?

De jongens zijn maar met 1 ding bezig: de wedstrijd van morgen. De avond is amper gevallen of het licht gaat uit en de spelers vallen in diepe slaap. Dit leidt tot ongelooflijke paniek bij een andere ook in Kinooi aanwezige spelersgroep, toevallig uit Duitsland.

Zo stil, er moet iets aan de hand zijn. De Duitsers bellen met de organisatie van het toernooi om even bij de Nederlandse gasten te gaan kijken of het allemaal wel goed gaat. Dat proces herhaalt zich in de nachtelijke uren nog driemaal. Het is nota bene Bevrijdingsdag. Onze oosterburen willen dat het ons aan niets ontbreekt.

Nog 1 keer is er daarna paniek in het Duitse kamp. Na middernacht opent Sam (wie van de drie zeggen we niet!) plotseling de deur van het Duitse verblijf en doet het grote licht aan. Consternatie!

Berichten in Belgische media dat er sprake was van een provocerende actie berusten op een misverstand. Sam dacht dat hij de badkamer in liep.

Vrijdagavond acht uur. Meerburg keert terug in Kinooi. Het eerste uitstapje naar Hamont heeft in drie wedstrijden 9 punten opgeleverd, 29 doelpunten voor en 1 tegen. We gaan ‘nipt’ door naar de volgende ronde. Nou ja, nipt.

Wie gescoord heeft? ,,Wat maakt het uit’’, zegt Marcel Diek. ,,Dit was teamwork.’’

Het was ook niet bij te houden. Otis in de eerste wedstrijd 5 keer, Frenk in de derde vier keer en tussendoor stond hij nog te keepen ook, Boudewijn en Sam B knallen de ballen uit de meest onmogelijke posities in de bovenhoek, Sam V, ‘Kassilias’, Joppe, noem maar op. Maar inderdaad, wat maakt het uit. Het was het team.

O ja: de grote mannen van Meerburg in België, dat waren: Stijn Pracht, Finn Haverschmidt, Niklas Maessen, Ruben van Dijk, Stan Schmeitz , Sam van der Vlist, aanvoerder Kas van der Werf, Frenk van Huis, Sam Bayanama, Boudewijn Meijles, Otis Derksen, Joppe Lammerink, Luca Bouter, Vigo van der Wal, Sam Groos.

De grote mannen van Meerburg D1, onder leiding van Coen Klinkenberg derde geworden in de competitie, zijn eigenlijk nog helemaal niet zo oud. In de groep van 15 waren slechts 5 tweedejaars D-spelers, vaak wel de ‘dragende’ spelers. De overige 10 zijn eerstejaars. En nu al zo dichtbij de hoofdprijs!

Zaterdagmiddag bijna half twee. De verslagenheid na de strafschoppenserie in de finale is groot. Aanvoerder Kas staart in de brandende zon wezenloos voor zich uit. Zelfs de souvereine centrale verdediger Finn heeft even geen grappen. Zowaar houdt Sam B. even zijn mond. Boudewijn staat zelfs even stil, iets wat in de wedstrijd nooit gebeurt. Frenk zwijgt. De jongens zijn kapot.

En de trainer is trots! ,,We hadden het moeilijk en we zijn teruggekomen’’, zegt Coen. ,,Na zo’n zwaar toernooi. De jongens zijn er in blijven geloven. Dat is geweldig. Uitgerekend in de laatste seconde zijn ze daarvoor beloond. Wat kunnen we nog meer verwachten.’’

Marcel: ,,Laten we eerlijk zijn. De jongens zijn een paar dagen in het buitenland en dan lig je niet om zeven uur in je bed. Dat opgeteld bij al die wedstrijden is het best wel zwaar. Als je dan het karakter hebt om tot het laatste moment tot het uiterste te gaan verdien je een heel groot compliment. Bij deze!’’

De kwartfinale zaterdagochtend was moeilijk. Voor het eerst liep het even niet. Maar ineens was daar Boudewijn die een prachtige aanval van Sam V. en Otis afrondde. De beslissing. We gaan naar de halve finale.

Terug naar vrijdag. De jongens hebben uren rond gehangen in afwachting van het eerste duel. Plotseling stromen de tranen over de wangen van Boudewijn. Hooikoorts. De medicatie is ver weg, in het hotel. Teammanager Luc van Dijk bezoekt de plaatselijke apotheker en komt terug met 100 (ja, 100!) tabletten tegen hooikoorts. Je weet maar nooit! Luc ‘il doctore Ferrari’ van Dijk legt daarmee indirect de basis voor een plaats in de finale. Zijn naam is gevestigd. Uit alle windstreken melden zich teams bij hem met de vraag of hij nog meer tabletten heeft.

De tegenstander in de halve finale was sterker dan die in de kwartfinale, maar nu heerst Meerburg in grote delen van het duel. De 2-0 was logisch. Eerst Otis met het hoofd, daarna Sam V met een fraai schot.

Zaterdagochtend, heel vroeg. De organisatie is pas bereid de borg van 120 euro terug te betalen als het appartement geheel onbeschadigd en tot in de puntjes verzorgd wordt achter gelaten. Dat is nog even een dingetje.

De Picasso’s blijken nog aan de muur te hangen, de ligbaden zijn in orde, de badjassen zijn pico bello en de masseuses zijn in alle rust huiswaarts gekeerd. Helaas ligt er nog een laag chips van 10 centimeter op de vloer. Waarschijnlijk hebben onze Duitse vrienden ons dat aangeboden, maar zekerheid daarover hebben we niet.

Geheel willekeurig wijst de teamleiding drie spelers aan die de rotzooi moeten opruimen. Sam, Sam (twee van de drie dus) en Finn. Uiteindelijk verdienen de jongens daarmee 120 euro.

Terug naar de finale: ‘t Leeuwke trilt bij de strafschoppenserie op zijn grondvesten. Wat een spanning! Pas in de zevende serie valt de beslissing. Er vloeien tranen.

Als op het einde van de dag de organisatie zegt dat de prijs van het elftal met het beste doelsaldo naar een Nederlandse club gaat springen onze jongens vol bravoure op en juichen voor zichzelf. Aan lef geen gebrek. 33 voor en 1 tegen, dat kan niet mis. Helaas blijkt dat een of ander pupillenteam uit Brabant nog 1 doelpunt meer heeft gemaakt en gaat deze prijs aan ons voorbij.

Als de Brabantse kindertjes op het podium worden gehuldigd staan onze mannen opnieuw op om ze luid toe te juichen!

Zo zijn onze jongens. Meerburg D1!

Gert Lammerink