Vandaag stond de wedstrijd tegen het sympathieke en sportieve Valken ‘68 op het programma. Ook zij hebben door hun goede spel promotie naar de hoofdklasse afgedwongen dus dit kon wel eens een leuk potje worden.

Nu we de februari lente weer ingeruild hebben voor de herfst in maart kon je er natuurlijk op wachten dat we de wedstrijd stormachtig gingen beginnen. De figuurlijke tegenwind die ons de laatste tijd  parten speelde moest een halt toegeroepen worden en hoe kun je dat beter doen dan door het oude vertrouwde spelletje weer op te pakken. 

Voor de voorjaarsvakantie zat het elke keer een beetje tegen maar de twee weken rust had de jongens zichtbaar goed gedaan. Symbolisch genoeg startten we de wedstrijd met forse tegenwind maar toch waren we vanaf minuut 1 de bovenliggende partij. Ineens waren de combinaties van voor de winterstop weer te zien en ook het knokken voor de bal en voor elkaar was weer terug, mooi om te zien. 

In het eerste kwart kon je er dan ook op wachten dat we op voorsprong zouden komen en dat gebeurde ook. Semmy zette hard voor, Bo had goed positie gekozen en schoot beheerst de 1-0 binnen. Een tikje voor Valken maar die waren nauwelijks bekomen van de schrik toen hetzelfde scenario zich nog een keer voltrok. Dit keer was Luuk de aangever, Bo stond weer bij de tweede paal en kon gemakkelijk de 2-0 aantekenen.

Q2 vertoonde in principe hetzelfde spelbeeld al had de coach van Valken zijn team wel wat beter neergezet. Zij zetten ook wat meer druk op onze opbouw wat resulteerde in enkele goede kansen voor de Valkenburgers. Maar gelukkig was daar onze pitbull Pepijn die als vanouds elke pass onschadelijk maakte en zorgde dat er geen aansluitingstreffer kwam. Uiteindelijk capituleerden we toch nog een keer, door een keepersfoutje die zorgde voor een 2-1 ruststand.

Tijdens de heerlijke limonade hadden de jongens zoveel aandacht voor de bespreking van Koen en Wessel dat ze spontaan vergaten om de meegebrachte bananen te nuttigen. Een goed signaal van de jongens en een teken dat het met de scherpte wel goed zat.

En dat bleek ook wel bij de start direct na rust. De wervelstorm die Meerburg JO9-1 heet, raasde over Valken ‘68 heen en de tot voor kort robuuste verdediging van Valken werd keer op keer met splijtende passes uiteengereten. De supporters gingen er eens goed voor zitten en het duurde niet lang voordat ze beloond werden. Eerst was het Tjebbe die na goed voorbereidend werk van Guus met een verwoestende linker de touwen teisterde en even later zette Guus zichzelf ook op het scorebord na een assist van Danyel, 4-1. 

De Valken hapten inmiddels naar adem en hoopten op een korte pauze maar Meerburg ging voorlopig nog even door. Eerst schoot keeper (!) Semmy de bal nog op de paal maar vlak daarna was het opnieuw raak. De tweede van Tjebbe, dit keer met zijn chocoladebeen dus zeker een eervolle vermelding waard. De apotheose was voor onze slalom koning Danyel die, op aangeven van Guus, de 6-1 met links in de verre hoek krulde. 

Hierna geloofden de jongens het wel en sloop de gemakzucht een beetje in de ploeg. Semmy hield nog lang zijn doel schoon met enkele voortreffelijke reddingen maar moest toch vissen toen er ineens vier aanvallers tegen één verdediger voor zijn neus verschenen. 

Eindstand 6-2, het kon hier en daar nog wel wat beter maar al met al een prima hervatting van ons hoofdklasse avontuur. Met als beloning alsnog dat heerlijke banaantje.