Tja, en dan weet je hoe de voetballers uit de keukenkampioen divisie zich moeten voelen. Voor de inhaalwedstrijd tegen Ter Leede moesten onze toppers op deze maandagavond aantreden op een compleet verlaten sportcomplex, ergens op een achteraf veldje dat speciaal voor de gelegenheid al een week niet gemaaid was... Tussen de rood-witte afzet linten, niet omdat er een moord gepleegd was maar omdat de velden ingezaaid waren maar het geheel maakte desalniettemin een nogal troosteloze indruk. 

Meerburg JO9-1 had geleerd van afgelopen zaterdag en begon zeer sterk aan de wedstrijd. Scherp in de duels, slim in het positie kiezen en ondanks het lange gras werden er mooie combinaties op de mat gelegd. Voetballend waren de jongens de bovenliggende partij en de verdiende voorsprong kon dan ook niet uitblijven. Na weer een gewonnen persoonlijk duel knalde de goed spelende Semmy de bal hard op de vuisten van de keeper. Die kon de bal uiteraard niet controleren en Luuk was er als de kippen bij om dit buitenkansje in de rebound binnen te schieten, 0-1 voor Meerburg. 

Het tweede kwart eigenlijk van hetzelfde laken een pak. Meerburg voetbalde beter en kon door een knap schot van Semmy ook de 0-2 aantekenen. En toen werd het een beetje vervelend. Vooral dankzij de tegenstander, die niet alleen in spuuglelijke shirts speelt maar ook een afgrijselijk soort voetbal speelt dat zich het beste laat omschrijven als ‘raken wat je raken kan’. En dan bij voorkeur de man en niet de bal. Anti-voetbal van het zuiverste soort, als je je kinderen zo opleidt kun je je best afvragen of dat wel goed is voor hun ontwikkeling... 

Dan liever Meerburg waar we betere techniek hebben, beter samen spelen en bovenal een sportieve ploeg zijn. Soms te lief maar liever zo dan andersom. Shirtje trekken, duwen, schoppen van achteren, alles was geoorloofd om een voetballende ploeg als Meerburg het voetballen onmogelijk te maken. Dan zou het natuurlijk fijn zijn als de spelbegeleider af en toe wel een grens stelt maar dat zat er niet in, alle middelen waren blijkbaar toegestaan. Helaas lukte het ook nog, de jongens raakten wat geïrriteerd en gingen zich bezig houden met randzaken in plaats van met de wedstrijd. De onnodige 1-2 en de 2-2 hadden we dan ook volledig aan onszelf te danken. Begrijpelijk doch zonde, maar gelukkig slechts 2-2 bij rust, dan is er nog voldoende tijd om de wedstrijd weer in Meerburg’s voordeel te doen kantelen. Eerst maar even lekker limonade drinken. Oh nee, dat was er niet, jammer. 

In het derde kwart helaas nog eenzelfde spelbeeld waarbij de betonvoetballers uit Sassenheim het spel traineerden door bij elke uitbal op één meter te blijven staan en dit ook niet aangepakt werd door de spelbegeleider of coach. De irritaties namen toe bij Meerburg, dat komt het spel natuurlijk niet ten goede en Ter Leede profiteerde zowaar door nog twee keer te scoren, 4-2.

De laatste tien minuten dan, waarbij we afgesproken hadden nog één keer alles te geven. En dan komt de veelgeroemde veerkracht van JO9-1 boven. Het elan uit de eerste vijftien minuten was weer even terug, Meerburg voerde de druk op en gezien de vele kansen die we creëerden was het wachten op de aansluitingstreffer. Die kwam er helaas niet, door goed keeperswerk en wat pech in de afronding. Zij kwamen er helemaal niet meer aan te pas en scoorden dus ook niet meer, eindstand 4-2. 

Bijzonder was nog dat de afsluitende penalty’s door Meerburg vanaf negen meter genomen dienden te worden en door Ter Leede vanaf zeven meter. Na commentaar van onze kant werd dit wel rechtgezet maar het was wel typerend voor het gebrek aan sportiviteit bij deze tegenstander. 

Net als afgelopen zaterdag weer de betere ploeg en weer nul punten, voetbal kan soms zo oneerlijk zijn. Erg leerzaam zullen we maar zeggen.