Op wat een mooie lentedag beloofde te worden (die nogal druilerig begon) , moesten we vroeg uit de veren om al om 8:30u aan te treden tegen het vlaggenschip van Voorschoten ‘97. Eerder in de najaarscompetitie hadden we nog nipt met 4-3 gewonnen van hun JO9-2 (met oud teamgenoot Toon in de gelederen) maar tegen de JO9-1 is dat natuurlijk een stukje moeilijker. Zeker als je weet dat zij in de najaarsreeks lang meegedaan hebben om het kampioenschap en uiteindelijk alleen SJC en Quick Boys voor zich moesten dulden (ja echt, in deze JO9 hoofdklasse wordt de stand wél bijgehouden door de andere clubs). Een aantal van de tegenstanders kenden we nog uit onze allereerste bekerwedstrijd van twee jaar geleden, de twee spelers die toen ook al opvielen maakten ook in deze wedstrijd het verschil. 

Meerburg JO9-1 begon zoals gewoonlijk best goed, prima combinaties onder aanvoering van spelverdeler Tjebbe en de eerste kansen waren dan ook voor ons. Na een mooie aanval en dito assist van Bo had Luuk de 0-1 op zijn schoen, hij schoot de bal prima in maar de keeper voorkwam onze voorsprong met een knappe reflex. 

Ook de kleinere kansjes gingen er niet in en dan treedt meestal een oude voetbalwet in werking, als je ‘m zelf niet maakt, dan valt ‘ie aan de andere kant. Zo ook nu en inderdaad was de eerste de beste kans direct raak. En de tweede ook. En de derde ook. En de vierde ook. Vier schoten, vier goals, een pijnlijk lesje in effectiviteit waardoor je het eerste kwart toch nog met een grote achterstand beëindigt.

Geen zorgen, tegen deze ploeg gingen we toch al geen punten halen dus lekker blijven voetballen en proberen het gat te verkleinen. Dat deden de jongens met verve, knokken voor elke meter, duels winnen en je kon erop wachten dat het doelpunt zou gaan vallen. Die viel ook, maar dan wel weer aan de andere kant, uit één van hun spaarzame tegenstoten. Weer hetzelfde liedje, wij maken de vele kansen niet en zij hebben aan één kans genoeg. 

Bij rust (5-0) hoefden de coaches eigenlijk niet zoveel te zeggen want de jongens speelden prima. Alleen ontbrak het aan goals... 

In Q3 werd helaas nog even duidelijk wat het grote verschil met Voorschoten is. Hun twee topspelers gaven nog even een paar keer gas en als de jongens dan bijna collectief niet op staan te letten kan het dus gebeuren dat de groen gele brigade uit Voorschoten vlot uitloopt naar maar liefst 11-0. 

Q4 was verder voor de statistieken. Pepijn vocht nog wat mooie (gewonnen) panna duels uit en Guus haalde nog een keer verwoestend uit waardoor hun voortreffelijke keeper toch nog capituleerde en wij de verdiende eretreffer konden bijschrijven. Het slotakkoord was voor de linksbuiten van Voorschoten die nog een wonderschone knal in de kruising voor ons in petto had, 12-1.

Conclusie: geen schande om van Voorschoten te verliezen, zij hebben een mooie ploeg die niet voor niets bovenin meedraait in de hoofdklasse. Het resultaat is ook niet belangrijk, maar het gebrek aan schotkracht begint ons wel steeds meer op te breken. Voetballend doen we veelal niet onder voor de tegenstanders en ook in de persoonlijke duels houden de jongens zich over het algemeen prima staande. Maar in de afwerking liggen we echt nog wel een stukje achter op de meeste hoofdklasse tegenstanders.

Volgende week een nieuwe poging, thuis tegen VV Noordwijk JO9-1, dat belooft dus weer een pittig duel te worden. Gelukkig staat ook het volgende teamuitje op het programma dus een leuke dag wordt het sowieso.