Op deze ideale voetbalzaterdag stond de thuiswedstrijd tegen FC Lisse op het programma. Tijdens de voorafgaande training probeerde coach André de jongens op scherp te zetten

door te 'jokken' dat dit team nét boven ons op de ranglijst stond, maar voor zulke trucs is de moderne jeugd tegenwoordig te goed geïnformeerd. Lisse staat derde van onder en onze spelertjes

barsten momenteel van het zelfvertrouwen. Paul zou er dit weekend niet bij zijn om paasredenen, Casper was geveld door de griep en Gucci en Aymen waren doordeweeks ook niet helemaal okselfris. Regeren is vooruitzien dus Roy had Eric van de (speelvrije) E3 als invaller gestrikt. En zoals verwacht van zo'n toptalent, speelde hij een prima pot als linksachter.

Samen met de vaders van Wiek en Stefan had ik tijdens de wedstrijd een plekje achter onze altijd goedlachse doelman ingenomen. Vandaar menen we namelijk stiekem en nét buiten het gehoor van onze échte coaches, een beetje sturing te kunnen geven aan onze verdediging. Mijn eigen zoontje speelt linksvoor en vindt het prima als ik me wat zijn spel betreft beperk tot een duim omhoog bij een goal of mooie assist.

Direct vanaf het eerste fluitsignaal was Meerburg de bovenliggende partij. De snelle 1-0 was dan ook niet meer dan logisch. Na die openingstreffer werden er door onze voorhoede echter een aantal grote kansen om zeep geholpen. Lisse werd nu zowaar ook een aantal keer gevaarlijk met snelle counters en dus vreesden wij als voetbalvaders en 'kenners van het spel' voor een oude voetbalwet. Die zegt dat als je voorin je kansen niet afmaakt, je uiteindelijk achterin de rekening gepresenteerd krijgt. Gelukkig werden vlak voor de rust toch nog de 2 en 3-0 naar binnen gewerkt.

De tweede helft toonde hetzelfde beeld. Meerburg belegerde het Lissener doel en de tegenpartij moest zich beperken tot zeldzame uitbraken. Er werd nu beter en vooral doeltreffender samengespeeld. Door onze spitsen werden een aantal bijzonder fraaie doelpunten in de touwen gejaagd. Een mooie counter en een ongelukkig momentje in onze verdediging zorgden uiteindelijk voor een 9-2 eindstand.

Als drie tevreden voetbalwijzen liepen we na afloop terug naar de coaches. 9-2 Leek ons toch wel een complimentje waard. Roy en André deelden onze jubelstemming echter niet helemaal. Ze wezen ons fijntjes op het gebrek aan scherpte en de regelmatig niet nagekomen afspraken. Deze monsterscore zei eigenlijk meer over Lisse dan over de prestatie van onze jongens… Zo zie maar weer het verschil tussen zelfbenoemde 'kenners' en doorgewinterde coaches!