Het verhaal gaat over Kees, vrachtwagenchauffeur van beroep, getrouwd met Helma en trotse vader van Petertje van 8 jaar.
Het leven van Kees, is na de komst van Petertje best veel veranderd.
Ruim 8 jaar geleden was hij nog vrachtwagenchauffeur op de internationale wegen, van Polen tot Spanje, Kees, de stoer uitziende man met tatoeages en een beginnend bierbuikje had best een vrij leven.
In de weekenden was hij thuis bij Helma, als hij geluk had! er kwam af en toe ook wel eens een extra vrachtje bij, waardoor hij ook wel eens een weekend thuis moest overslaan.
Kees zat, fluitend achter zijn imposante stuur, en was op weg naar huis, naar zijn geliefde Helma.
Hij had er zin in, een lekker weekendje, samen filmpje kijken, op de bank niets kon een fijne tijd in de weg staan!
En zoals gewoonlijk, ook op deze mooie Vrijdag kwam Kees toeterend de straat in gereden met zijn truck.
Helma, al wachtend bij de voordeur kreeg een glimlach op haar gezicht bij het zien van Kees.
Eindelijk! Je bent thuis! zei ze zachtjes in zijn oor terwijl ze elkaar omhelsden.
Eenmaal op de bank gezeten naast elkaar, zei Helma; Kees, ik heb een cadeau’tje voor je!
Hij pakte het uit, en tot zijn grote verbazing hield hij 2 kleine babyschoentjes in zijn grote handen.
Hij slikte even! En zei; betekent dit, dat ik vader wordt?
Ja, knikte Helma, we krijgen een kindje!
Kees voelde de zweetdruppels van zijn voorhoofd afglijden, en veegde ze weg, dat was echter voor korte duur, de volgende zweetdruppels kondigde zich reeds aan.
Hij voelde zich gelukkig, ik wordt vader zei hij zacht!
En zo, 8 jaar later liep daar Petertje, op een pleintje met een bal, voetballend met vriendjes uit de straat.
Kees, die inmiddels alleen nog in Nederland reed met zijn truck, keek uit het keukenraam en zei; Helma, zou Petertje niet op de voetbal willen?
Ja, waarom niet? Zei Helma, en zo geschiede.
Bij de plaatselijke voetbalclub was er toevallig twee dagen later een ouderavond en Kees besloot om daar heen te gaan, er werd wat verteld over de vereniging.
De coordinator van de club die de presentatie gaf was duidelijk ook bezig om vrijwilligers te strikken die avond, immers zonder vrijwilligers draait een voetbalvereniging niet.
En daar kwam de vraag; Wie zou een F team kunnen begeleiden en trainen?
De respons uit de zaal was niet geweldig te noemen, waarop Kees opstond en zei; Ja ik wil dat wel proberen.
De coordinator gaf aan dat je echt niet veel voetbalervaring hoeft te bezitten om deze klus te klaren, en je krijgt er zoveel vreugde van de spelertjes mee terug.
En zo stond Kees, die totaal geen voetbalervaring bezat opeens op een Dinsdagavond met negen spelertjes op het veld, een stapel pionnen onder zijn arm en een zak met ballen op het veld.
Onder zijn andere arm een map met uitgeprinte voetbaloefeningen, en terwijl de spelertjes elkaar het leven zuur maakten deed Kees een poging om de pionnen net zo neer te zetten zoals op het formuliertje stond.
Ver kwam hij niet, achter hem lag een spelertje op de grond, aan het huilen.
Kees, de stoere man, met zijn grote handen tilde het ventje op en vroeg met rustige stem; wat is er gebeurd dat je zo moet huilen?
Die andere jongen gooide me zomaar op de grond, en hij wees met een woeste blik in zijn ogen de kwade pier aan.
Kees, liep met het gekwetste ventje naar de boosdoener en vroeg; Heb jij hem op de grond gegooid?
Het ventje, de dader dus stak zijn armen over elkaar, deed zijn hoofd omlaag en liet zijn lippen pruilen, en zei: Maar hij begon!
En zo, was Kees zijn eerste training al bijna een kwartier bezig en er was nog geen bal geraakt.
Mijn hemel, dacht Kees, dit kon nog wel eens een uitdaging worden.
Ok! Jongens kom eens even hier, zei Kees op een rustige vriendelijk toon, we gaan beginnen met de oefening.
We gaan per tweetal de bal naar elkaar proberen te schieten.
En daar stonden ze, allemaal bij een plastic pionnetje, het allereerste balcontact op de voetbalvereniging.
Kees had gelezen op zijn formulier dat de bal met de binnenkant van de voet geraakt moet worden, en riep dan ook dat dat op deze manier moet gebeuren.
Maar wat Kees zag, was alles behalve binnenkant voet, sterker nog, Kees was al blij dat er een paar spelers uberhaupt de bal raakten, en als die al geraakt werd kwam hij niet terecht bij de andere speler aan de overkant.
Wederom kregen de twee kemphanen het weer aan de stok met elkaar, maar nu lag de eerste boosdoener op de grond, Kees suste ook deze tweeslag wederom met de woorden; jongens we moeten goed trainen samen want as Zaterdag hebben we de eerste echte wedstrijd.
En zo, op een vroege Zaterdagochtend was het zover, het team nam zijn intrek in de kleedkamer, de grote team tas met shirtjes en broekjes werd bijna geplunderd toen Kees de tas opendeed.
Jongens rustig! Er is genoeg voor iedereen, Kees besloot om dit uitdelen zelf maar te doen.
Veels te groot! Riep een spelertje achter Kees zijn rug, en terwijl Kees zich omdraaide zag hij Rensje staan de kleinste van het stel, spleetjes tussen de tanden, en voetbalbroekje tot bijna tot onder zijn oksels!
Ja, Rensje, ik zal voor jou even een andere pakken.
En zo, worstelde Kees en zijn team zich voor de eerste keer in een heus voetbaltenue.
Ook de keeper, Daantje die door Kees was aangewezen deze wedstrijd had zijn tenue aan, en compleet met keepershandschoenen ging hij zijn medespelers te lijf, liep de kleedkamer rond achter de andere spelers aan roepend, ik ben een kreeft, ik ben een kreeft en ga jullie pakken.
Kees voelde een lichte hoofdpijn opkomen, en besloot dit weg te werken met een paracetamolletje en een slok koffie, misschien was hij ook wel een beetje gespannen voor zijn eerste wedstrijd als coach.
Wedstrijdbespreking die Kees deed was kort, hij gaf ze mee dat ze de bal moesten proberen te raken.
De vader van Daan was scheidsrechter, en over de wedstrijd kunnen we kort zijn, Kees raakte de tel kwijt bij doelpunt nummer negen van de tegenstander, de negen uit de klei getrokken knapen maakten korte metten met het team van Kees.
Kees, die nu met een zwaar kloppend hoofd langs de lijn stond bleef positief coachen en zei bij elk doelpunt, jammer jongens! Nu wij weer!
Maar dat wij, dat kwam niet, sterker nog! Het team van Kees kwam zelfs niet over de denkbeeldige middellijn.
Na de wedstrijd trakteerde Kees op een zakje chips, goed gewerkt jongens, volgende keer beter!
En zo, een paar weken na de eerste wedstrijd is het team van Kees er nog niet in geslaagd om punten te halen en sterker nog, het 1e doelpunt laat ook nog op zich wachten, en elke Zaterdagochtend als Kees wakker word denkt hij niet wat het zal worden, maar hoeveel Het zal worden.
Maar positief blijft hij doorwerken met de knapen, nooit met tegenzin naar de training en de wedstrijden.
In Nederland lopen er honderden mensen rond zoals onze coach Kees, laten we daar alsjeblieft zuinig op zijn!
Andre B.
